Mgr. Delville, bisschop van Luik, over de Tridentijnse Mis

Mgr. Delville, bisschop van Luik over het belang van de Tridentijnse Mis. Uittreksels uit een preek, Herzogenrath 2014.

Bron: website bisdom Luik (2014), Belgicatho

"De oude liturgie omvat een heel patrimonium van woorden, gebaren, beelden en gezangen, die ons helpen om ons geloof te beleven. Het zou jammer zijn als dit alles tot een museumobject zou herleid worden. Omdat al dit liturgische materiaal  ook vandaag nog ons geloof doordringt." 

(...)

"Het Concilie wilde de deelname van de gelovigen aan de liturgie en de terugkeer naar de bijbelse bronnen van het geloof bevorderen. Wij volgen deze inspiratie ook door de oude vorm te vieren. Want we participeren allemaal door onze woorden, onze gebaren, onze gezangen en ons persoonlijke gebed aan het gemeenschappelijke gebed. En wij keren terug naar de bronnen van onze geloofstraditie, niet alleen naar de bijbelse bronnen, maar ook naar de liturgische bronnen, in de oorspronkelijke taal van hun ontstaan. De woorden en teksten van de oude liturgie gaan soms terug tot de 4de eeuw en de tijd van St. Ambrosius van Milaan, die hymnen schreef voor de liturgie. De gebeden van de Mis zijn opgesteld in een ritmisch Latijn, dat dicht aanleunt bij de poëzie; ze bevatten vaak drie fases: het overwegen van het handelen van God, de overweging van de situatie van de gelovige en de formulering van zijn smeekgebed. Zij zijn altijd gericht tot God de Vader en roepen uiteindelijk de bemiddeling van Christus en van de Heilige Geest in. Zo is een gebed van de Mis voor ons een model van gebed: overweging van God, overweging van de situatie van de mens, uitdrukking van vertrouwvol gebed. De passages van de Schrift zijn te vinden in het epistel brief, het evangelie en het laatste evangelie; maar ook in het introïtus, het graduale en de antifoon voor het evangelie, evenals in de gezangen van de offerande en de communie. In totaal is het vaak meer dan in een Mis volgens de gewone vorm." 

(...)

"Naast woorden omvat de liturgie gebaren. Deze zijn meer ontwikkeld dan in de gewone vorm. Door hun aanwezigheid geven de gebaren een symbolische betekenis aan de uitgedrukte woorden; zo buigt de priester zijn hoofd wanneer hij het woord 'Jezus' uitspreekt ​​om te tonen dat zich in het menszijn van de mens Jezus zijn godheid of goddelijke natuur verbergt. De priester kust het altaar voor elke oratio: om te tonen dat het gebed dat hij gaat zeggen geïnspireerd is door Christus, van wie het altaar het symbool is. Na de Consecratie maakt de priester een kniebuiging voor het heilig sacrament van het Lichaam en het Bloed van Christus om zijn verering te tonen." 

(...)